Ruim 3 jaar werk ik in een café. En ook ruim 3 jaar komt daar elke dag op dezelfde tijd een vrouw in haar eentje koffie drinken en een tosti eten. Ze is al oud, ze loopt slecht en ze gebruikt een rollator. Dit is haar verhaal (en het heeft te maken met een alarmknop, dat snap je):
Ria
Ria was altijd een levenslustige actieve vrouw, die haar eigen therapiepraktijk aan huis had. Maar toen haar huwelijk na 30 jaar stuk liep, haar 3 kinderen zich daardoor van haar vervreemdden en ze ook nog haar heup brak, toen bleef er niet veel over van haar levenslust. Ze zakte in. Want veel vrienden had ze ook niet.
Eén van haar uitjes was boodschappen doen. Dat deed ze met de taxi. Dan kwam de taxi voorrijden en reden ze samen naar de Albert Heijn. Ze liet de meter doorlopen terwijl zij haar boodschappen al schuifelend achter de rollator bij elkaar raapte. Dat was een uitje voor haar.
Café
Haar andere uitje was het café. Gelukkig woonde ze er tegenover en met haar rollator kon ze goed het café bereiken. Het putte haar uit, maar het lukte. En het café gaf haar iedere keer net dat beetje esprit om de dag weer verder door te komen. Maar helaas was het niet elke dag geopend. Wel in het weekend, maar maandag en dinsdag was het gesloten. Die dagen duurden dan ook lang voor Ria. Ze zat in haar stoel in haar huis en bracht de dag hartenjagend op de computer door. Het was om treurig van te worden.
Steeds dikker
Wanneer het weer woensdag was kon ze weer naar het café toekomen. Maar door al het zitten en het feit dat ze nauwelijks meer bewoog werd ze steeds dikker. Haar benen konden haar nauwelijks meer dragen en ze had dan ook veel moeite om vanuit haar stoel op te staan. Wij, de medewerkers van het café, hielpen haar daar mee.
Wat er toen gebeurde
Aangezien ik alleen op woensdag en vrijdag werk, zag ik Ria niet elke dag. Die vrijdag was ze zoals gebruikelijk gewoon geweest, maar toen ik woensdagochtend langs haar huis fietste op weg naar het café, zag ik een taxi voor haar deur staan. Ik klopte op het raampje van de taxi en vroeg “wacht u soms op Ria?” “Ja, was het antwoord, ik sta hier al een tijdje, maar ze komt niet naar buiten.” Omdat ik wist, dat ze de laatste tijd zo slecht uit haar stoel opstond, zei ik “ik vertrouw het niet”, waarop hij zei dat hij hetzelfde gevoel had.
Gelukkig wist hij waar één van haar zussen woonde. En toen hij eenmaal contact daarmee had gehad, kwam het hele zorgcircus op gang. De politie brak haar deur open en ontdekte Ria in de gang. Ze lag daar al 4 dagen, zonder eten en zonder drinken, volledig uitgedroogd en ondertussen in coma. Ria droeg geen alarmknop.
Revalidatie
Met gillende sirenes voerden ze haar weg en in het ziekenhuis werd ze meteen aan het infuus gelegd. Vocht had ze nodig en na een paar dagen kwam ze weer bij haar positieven. Er volgde een langdurige revalidatie en na 8 maanden van intensieve verzorging en Nutridrink kwam ze weer naar huis. Wat was ze blij weer thuis te zijn.
Toen ze de eerste keer weer in het café kwam en wij haar allemaal reuze welkom heetten, kwamen er tranen in haar ogen.
En nu komt ze weer elke dag haar koffie drinken en haar tosti eten. Waarna ze weer achter haar rollator terug naar huis schuifelt.
Moraal van dit verhaal: een alarmknop heb je nodig!
Waarom ik dit vertel, is dat ik er van heb geleerd. Want natuurlijk wil ik zolang mogelijk thuis blijven wonen, als ikzelf oud ben. Maar Ria is van het eigenwijze soort, ze had dus geen alarmknop om haar nek. Als ze dat wel had gehad, had ze zichzelf enorm veel ellende bespaard. Dit soort artikelen zijn eenvoudig online te koop bij bijvoorbeeld een site als Hulpmiddelwereld.nl. Ze had er niet eens een taxi voor hoeven nemen!
Natuurlijk ben ik blij dat Ria weer terug in het café is. Maar ik hoop, dat ik tegen de tijd dat ik zo oud ben, ik niet zo eigenwijs ben als zij. En dat ik dus een alarmknop om mijn nek heb.
Lees ook:
